از هر کودکی بپرسید که «دوست داری در آینده چه کاره شوی؟» خواهد گفت که ترجیح می‌دهم پزشکی بخوانم یا مهندس شوم، خلبانی، معلمی، فوتبالیست و ... هم جزو انتخاب‌های رایج بیشتر بچه‌ها برای انتخاب شغل آینده‌شان است. در این بین، کمتر پیش می‌آید نوجوانی بخواهد در دانشگاه، سراغ رشته‌های علوم انسانی برود. در این بین، رشته تاریخ از همه مظلوم‌تر واقع شده است زیرا بیشتر مردم فکر می‌کنند، تاریخ حرف جدیدی برای گفتن ندارد و این رشته را جزو علوم خشک و خسته کننده می‌دانند.

اواخر اسفند 96 فیزیک‌دان پرآوازه انگلیسی، استیون هاوکینگ، درگذشت. هاوکینگ از جهات مختلفی برای سال‌ها در سرخط اخبار جهانی بود. زندگی هاوکینگ به همه، به‌خصوص به جوانان و افراد با محدودیت‌های جسمی درس بزرگی می‌آموزد؛ به زبان خودش «جایی که زندگی هست، امید هست.»

«کارزار سطل‌یخ» یادآور یک بیماری بود به نام «ای‌ال‌اس»؛ بیماری نادری که متأسفانه هنوز راه درمانی برای آن یافت نشده است. استیون هاوکینگ، فیزیکدان شهیر در اوج جوانی به این بیماری مبتلا شد و طبق علم پزشکی باید ظرف دو تا نهایتا پنج سال می‌مرد. اما هاوکینگ تا بیش از 40 سال بعد از ابتلا به این بیماری به حیات خود ادامه داد؛ حیاتی که اگرچه در محدودترین حالت ممکن جسمی بود اما به لحاظ دستاوردهای علمی پربارتر از میلیون‌ها نفر انسان کاملا سالم بود.

اخترشناسان دانشگاه "ییل" آمریکا مدعی شدند یک کهکشان را شناسایی کرده‌اند که تقریبا هیچ ماده تاریکی ندارد و می‌تواند به آنها در درک فضا کمک کند.